ناشناس عزیز؛ من از تصمیم شما به خودکشی در آینده، با خبر شدم، و تحت ‎تاثیر مقدماتی که چیده بودید تا به نتیجه خشونت باری برسید قرار گرفتم. اینکه حتی ساده‎ترین فرد ممکن است دست به خودکشی بزند کیفرخواست مکفی علیه زندگی است که توجه هر محقق مسائل بشری را برمی‎انگیزد. صف خودکشی روزانه یکی از تلخ‎ترین واقعیاتی است که لازم است در یک فلسفه صادقانه مد نظر قرار گیرد، وگرنه مرگ هر یک از ما فقط یک رخداد زمانی و تقویمی است که برای طبیعت کمترین اهمیتی ندارد. «آدم‎ها باید رفتنشان از این جهان را همچون آمدنشان به اینجا تاب بیاورند.» چیزی در تو که نظر مرا به خود جلب می کند منطق ظاهری است که برای توجیه یاس‎ات آوردی، و نتیجه‎گیری تمام و کمالی که از کل زندگی و معرفت ارائه می‎دهی، و هر دو را، مثل «کتاب جامعه» در کتاب مقدس، نومیدکننده و عبث یافته‎ای. از شما می‎خواهم لحظاتی با من محاجه کنید. گرچه داستان آن پلیس را می‎دانم که پس از خواهش و درخواست‎های زیاد، فردی را از اقدام به خودکشی برای لحظاتی منصرف کرد تا باهم گفتگوی منطقی داشته باشند، در آخر هردو خود را از روی پل پرت کردند پایین. احتمال دارد من هم پس از بحث و گفتگو با تو درمورد ارزش زنده ماندن، به جای قانع کردن تو خودم قانع شوم که مرگ جذاب و شیرین است، به‎هر حال شانس خود را آزمایش می‎کنم.